Logopeda Drukuj

 

 

Terapia logopedyczna obejmuje swoim zasięgiem całośc specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się.

 

Oddziaływanie te mają na celu:

 

Z zajęć logopedycznych korzystają głównie dzieci przedszkolne, uczniowie klas I-IV oraz uczniowie mający zalecenia poradni psychologiczno-pedagogicznej.

W wyniku przesiewowych badań logopedycznych oraz obserwacji logopedy i wychowawców, co roku, we wrześniu uczniowie kwalifikowani są do zajęć logopedycznych.

Opieką logopedyczną objęci są uczniowie z dyslalią: sygmatyzmem, rotacyzmem, lambdacyzmem, gammacyzmem, kappacyzmem oraz mową bezdźwięczną.

Poza logopedycznymi metodami wywołania i utrwalania głosek, w czasie zajęć wykorzystywane są ćwiczenia z terapii ręki, terapii pedagogicznej, logorytmika i ćwiczenia relaksacyjne.

 

Metody dobierane są indywidualnie, zgodnie z potrzebami i możliwościami poznawczymi każdego dziecka. Zajęcia prowadzone są indywidualnie oraz grupowo.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ważnym ćwiczeniem, które usprawnia aparat artykulacyjny jest karmienie piersią, następnie picie

z kubka, jedzenie łyżeczką, samodzielne żucie i gryzienie pokarmów. Dziecko powinno gryźć twarde pokarmy, np. skórkę od chleba, marchew, jabłko. Ważne jest wczesne zrezygnowanie ze smoczków

i butelek.

 

 

Oddychanie przez nos, nie przez usta! Pamiętajmy o częstym oczyszczaniu nosa dziecka. Jeśli infekcje pojawiają się często, skonsultujmy się z lekarzem laryngologiem lub alergologiem.

 

W przypadku wątpliwości skonsultujmy się z ortodontą.

 

Śpiewajmy razem z nim, słuchajmy muzyki!

 

Czytajmy bajki, wiersze, uczmy rymowanek, a przede wszystkim dużo z nim rozmawiajmy! Rozmowa jest najważniejsza ponieważ buduje ważną więź emocjonalną między Wami.

 

 

 

Przykłady:

Kotek mruczy – mmmmm, ziewa (naśladowanie ziewania)

Wąż syczy – sssssss

Pszczoła bzyczy – bzz bzz

Straż pożarna jedzie – eee ooo eee ooo (z przesadną artykulacją samogłosek – wargi rozciągają się, a następnie ściągają)

Samolot leci – uuuuu (dzióbek z warg) i ląduje iiiiiiiiii (szeroki uśmiech)

Parskanie jak konik, następnie kląskanie językiem

Cmokanie

Pociąg jedzie – fu fu fu (górne zęby dotykają dolnej wargi)

 

 

 

Szum wiatru, odkurzacza, odgłosy wydawane przez zwierzęta (np. be be, mu mu, pi pi), warkot silnika samochodu, alarm przejeżdżającej straży pożarnej, zasłyszaną melodię (można ją odtworzyć śpiewając lalala) itp.

Wykorzystuj każdą okazję żeby prowokować dziecko do mówienia. Wyrażenia dźwiękonaśladowcze są bardzo ważnym etapem w rozwoju mowy! W trakcie ich wypowiadania dziecko utrwala sobie głoski oraz uczy się łączyć sylaby, np. be be, pa pa.

Jeśli dziecko ma trudności z wyrażeniami dźwiękonaśladowczymi – zacznij od tych, które zbudowane są z samogłosek (aaaa, iiiiii, uuuuu, ooooo). Można nimi nazwać emocje, odgłosy zwierzątek i otoczenia. Później przejdź do wyrażeń zawierających spółgłoski, które pojawiają się w mowie dziecka najwcześniej – p, b, m (pa, ba, ma). Z czasem można zacząć łączyć sylaby (pa pa, mama).

 

 

 

 

Patrz na dziecko kiedy do niego mówisz oraz kiedy oczekujesz od niego odpowiedzi.

 

Nie posługuj się językiem dziecka. Nie spieszczaj nadmiernie form. Nie nazywaj przedmiotów, czynności lub osób w taki sam sposób jak dziecko.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

kiedy dziecko będące w normie intelektualnej prawidłowo rozwijające się fizycznie i psychicznie, mające 3-4 i więcej lat rozumie mowę, spełnia polecenia słowne a nie mówi. U takiego dziecka rozumienie jest w normie, opóźniona jest jedynie mowa czynna, czyli mówienie.

 

kiedy zaburzone jest nadawanie mowy oraz odbiór-tzn. rozumienie. Opóźnienie złożone może występować na tle ogólnego niedorozwoju, uszkodzeń centralnego układu nerwowego, zaniedbań środowiskowych itd.

 

 

 

Jest to zaburzenie artykulacji polegające na niemożności prawidłowego wymawiania jednego bądź kilku dźwięków. Dyslalia występuje w formie zniekształcenia głosek bądź takiego ich zastępowania, że w rezultacie brzmienie ich jest niezgodne ze społeczną normą wymawianiową.

 

W obrębie dyslalii spotykamy się z różnymi wadami:

 

Sygmatyzm (seplenienie) - polegające na nieprawidłowej artykulacji głosek szeregu syczącego[ s, z, c, dz], szeregu ciszącego[ś,ź,ć,dź] oraz szumiącego [sz,ż,cz,dż]. Sygmatyzm jest najczęściej spotykanym zaburzeniem artykulacji u dzieci.

 

Sygmatyzm może przybieraćróżne formy, tj.

 

 

Rotacyzm ( reranie)-polegające na nieprawidłowej artykulacji głoski [r].Rotacyzm podobnie jak seplenienie może przybierać różne formy:

 

Lambdacyzm - to nieprawidłowa realizacja głoski[l]

  

Kappacyzm-nieprawidłowa realizacja głoski[k]

 

Gammacyzm - nieprawidłowa realizacja głoski[g]

 

 

Mowa bezdźwięczna-polega na braku realizacji głosek dźwięcznych i

 

zastępowaniu ich odpowiednikami bezdźwięcznymi. Wymowa bezdźwięczna dotyczy głosek będących w opozycji dźwięczna-bezdźwięczna, min.[ b-p, g-k, w-f, z-s, ż-sz, ź-ś, dź-ć, dż-cz, dz-c]. Wymowie bezdźwięcznej zwykle towarzyszy cichy, monotonny głos.Wada ta ma wyraźne odzwierciedlenie w czytaniu i pisaniu.

 

 

3. Nosowanie-to zaburzenie artykulacji i zaburzenie barwy głosu-to inaczej wymawianie z nieprawidłowym poszumem nosowym.

 

 

4. Jąkanie-pojawiające się głównie w okresie przedszkolnym. Występuje w postaci niepłynnego mówienia. Rozumienie mowy rozwija się szybciej niż umiejętność wysławiania się. Reagując emocjonalnie dziecko ma trudności w zwerbalizowaniu swoich myśli. Powstaje dysproporcja między tym co dziecko chciałoby a co może powiedzieć. Jest ono źródłem napięć, które przy braku zrozumienia trudności i życzliwej pomocy pogłębiają się i towarzyszą każdej wypowiedzi dziecka. Jąkanie polega na zaburzeniu koordynacji pracy narządów; oddechowego, fonacyjnego i artykulacyjnego, na patologicznie wzmożonym napięciu , co doprowadza do zablokowania głosu. zaburza się rytm i tempo mowy.

 

 

 

 

 

 

Sprawny aparat artykulacyjny jest niezbędny do prawidłowej realizacji dźwięków mowy. Dziecko nie mogąc wykonać precyzyjnych, celowych ruchów narządów mowy nie jest w stanie wypowiedzieć niektórych głosek. Zamienia je wtedy na głoski łatwiejsze artykulacyjnie lub je zniekształca np. głoski [k, g] realizuje jako [t, d], głoskę [r] realizuje jako [l] lub jako [j].

 

 

Szczególnie ważną umiejętnością jest pionizacja języka (unoszenie końca języka w kierunku przedniej części podniebienia). Odgrywa ona istotną rolę w procesie połykania oraz przy artykulacji głosek [sz, ż, cz, dż ], [l] oraz [r]. Także wtedy, gdy nie mówimy, czubek języka powinien dotykać wałka dziąsłowego za górnymi zębami.

 

Aby artykulacja kształtowała się prawidłowo należy systematycznie ćwiczyć z dzieckiem- krótko, ale codziennie - nie zapominając o dobrej zabawie. Ćwiczenia aparatu artykulacyjnego przydadzą się także dorosłym, aby ich wymowa była bardziej wyraźna i dokładna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oddychanie jest niezbędną czynnością fizjologiczną.

Prawidłowe oddychanie jest warunkiem poprawnej wymowy.

 

Wszystkie ćwiczenia narządów mowy zawsze rozpoczynamy od ćwiczeń oddechowych, pamiętając aby powietrze nabierac nosem, a wypuszczac ustami.

 

Jak zachęcić dziecko do ćwiczeń logopedycznych?  Takie pytanie zadają często rodzice. Często trudno jest im nakłonić dziecko do pracy w domu, dlatego też zniechęcają się, bo wydaje się to zbyt trudne i czasochłonne.

 

Ważne jest, aby stosując pozytywne wzmocnienia zbudować system motywacji naszego dziecka.

 

Ćwiczenia logopedyczne nie muszą być nudne i wymagać od rodzica wiele wysiłku. Mają być prowadzone w formie zabawy, w czasie różnych domowych czy spontanicznych czynności (porządki, zakupy, jazda samochodem, spacer).

 

Zdajemy sobie przecież sprawę, że prawidłowa wymowa dziecka jest niezbędna dla powodzenia w nauce czytania i pisania.